ما دو غفلت داریم:
یکى غفلت از این که قرآن وسیله‌ى اجتماع ما مسلمانهاست.
دوم، غفلت از باور به مفاهیم قرآنى و اعتراف به آنچه که خداى متعال به ما در قرآن کریم وعده کرده است. وعده‌هاى الهى را هم باید باور کنیم. اگر وعده‌هاى الهى را باور کردیم، آن وقت راه به سوى عزت، به سوى وحدت، به سوى اقتدار در مقابل امت اسلامى باز خواهد شد، امت اسلام از عقب‌ماندگى نجات پیدا خواهد کرد.
براستی مملکت ما چقدر فاصله داره با کشوری که با قرآن انس گرفته؟